Jako narodowe kolory biały i czerwony wystąpiły pierwszy raz 3 maja 1792 roku podczas obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Ustawy Rządowej. W 2004 roku, decyzją Senatu RP, 2 maja został uchwalony Dniem Flagi Państwowej. Święto ma charakter edukacyjny, ale i patriotyczny. Uczy nas szacunku i przywiązania do symboli narodowych, które mimo burzliwej przeszłości naszego kraju przetrwały.
Naszym przodkom, mierzącym się z zaborcami i okupantami, dawały nadzieję i były synonimami wolnej Polski. Kolory – biały i czerwony oraz biały orzeł na czerwonym tle – widniały już na chorągwiach Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Stały się kolorami symbolami, dlatego w rocznicę uchwalenia Ustawy Rządowej, 3 maja 1792 roku, kobiety założyły białe suknie przepasane czerwonymi wstęgami. Panowie natomiast wystąpili w biało – czerwonych szarfach. Biały i czerwony, oficjalnie, za kolory narodowe uznał Sejm Królestwa Polskiego w lutym 1831 roku.
W ten sposób nawiązano do białego, który za narodowy uznał już August III Mocny i do białego – czerwonego i szafirowego, które były kolorami konfederacji barskiej. Czerwony, na przestrzeni wieków, zmieniał swój odcień. W 1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych uznało, że najodpowiedniejszy będzie karmazynowy – symbol dostojeństwa i bogactwa, uważany za najszlachetniejszy z kolorów. Barwnik wykorzystywany do produkcji tego koloru był bardzo drogi a stroje w kolorze karmazynowym nosili tylko dostojnicy państwowi oraz szlachta. 13 grudnia 1927 karmazyn zastąpił cynober. Od 31 stycznia 1980 roku czerwień na fladze znowu ma odcień karmazynu.
A my, od 2004 roku, Obchodzimy Dzień Flagi Narodowej. Przypada on 2 maja.
Drukuj | PDF
